Тут лета. І пекла. Жыццё ў адпачынку.
Навіны прыходзяць хутчэй за лісты.
Любоў у лістах, у навінах – навінкі.
Зрываюцца планы. Зрывае балты.
Кіно пра вайну. Батальёны на маршы.
Ляціць самалёт. Камісар кліча ў бой.
Тут пекла і так – але вораг наш страшны.
Палонных не браць! Мы ваюем з сабой.
Сядай, калі ласка. Сядзі. Будзь як дома.
Такая спякота! Сядзі, пачакай.
Адпусціць вайна і пякельная стома –
І шляхам адвечным пацягнемся ў рай.

верасень выракам веры
кроіць кастрычнік з кастроў.
шоўк шамаціць сярод цемры
жоўтай паперай лістоў.
неба зваляная коўдра
сніць калыханку дажджу.
скончыцца свет. будзе новы.
спі.
я цябе разбуджу.

Я хацеў напісаць табе вершык, каб патрапіць хоць у нейкі шорт-ліст; каб у вершыку сцяг быў ды вершнік, але гэта цяпер – экстрэмізм. Экстрэмізм жа не ўхваляць па пошце – і шорт-ліст не сагрэе душу; то не ў вершыку я, а ў прозе “Будзе добра ўсё!” – так напішу.

Учора пілі мы замежныя віскі –
А сёння з табою мы экстрэмісты.
Ведае кожны сабака і мент,
што дэструктыўны я элемент.

Учора цябе запрасіў ў галерэю,
А сёння карцінна нары я грэю.
Да пабачэння, Суцін Хаім!
Учора стаялі – сёння сядзім.

Учора мы елі стэйкі ды манты,
а сёння сказалі: ўсё гэта за гранты!
Можа, не мАнты яны, а мантЫ,
але ўсё роўна з табой нам кранты.

Учора чытаў пра дзяцей Аліндаркі –
Сёння чытаў пратакол Валадаркі.
Справу маю пракурор будзе шыць –
Трэба было экстрэмістам не быць!

Учора выконваў план пяцігодкі,
Сёння ўвайшоў у крымінальныя зводкі.
Пенсіянерка, дацэнт і студэнт –
хто лялькавод, а хто і агент.

І рэстаратары, і журналісты,
просты банкір і юрысты-флейтысты –
прадстаўнікі дэстркутыўных мы сіл.
Нельга стабільнасць пускаць пад адхіл.

Распавядуць піянеры-гарністы,
быццам з табою мы экстрэмісты.
Злобна равуць на шырокі абсяг,
што экстрэмісцкі наш з табой сцяг.

Ды нагадаю вам факт барадаты:
сонца прыходзіць нават за краты!
Звонка прагоніць гарністаў лухцень
наш залацісты, ясны наш дзень!

І мы узнімем у дзень залацісты
сцяг наш любімы, неэкстрэмісцкі.
На пракурора знойдзецца мент –
скончым мы з нарамі эксперымент.

Вернем мы простых банкіраў у банкі,
Флейты – флейтыстам, рабочым – рубанкі.
Кніжку з законам абдыме юрыст.
Больш не агент я і не экстрэміст.

Радуйся, вёска! Танчы, сталіца!
Будзем з табой баляваць-весяліцца.
Я прадказаць вам такое вазьмусь.
Дзякуй за ўвагу.
Жыве Беларусь!

У гэтай празрыстасці бачна, як дыхае горад,
сцішана ў золата ўзняўшы мільёны вачэй.
Вочы чакаюць на знак, на збавіцеля подых.
Вочы спрабуюць забыцца, што будзе далей.

Бачна наскрозь, нам нібы адкачалі паветра
ды запалілі святло: усё бачна, глядзі!
Хто той збавіцель?
Ён – ты, які проста паверыў,
што у празрыстасці горада
ты не адзін.

Зноў двадцаты. І зноў грамадзянская,
І чырвоныя зноў на кані.
Мыем рукі. Трымаем дыстанцыю.
І трымаем свой парах сухім.

Чысцім чаты. Маўчым толькі стогнамі.
Крыж на памяць, як шнар, на далонь.
Двацца першы. На конях чырвоныя.
Гэтым разам драўляны іх конь.

Белы сцяг прыхаваем, не выкінем,
Не здаемся – ірвем на бінты.
Набрыніяюць крыві нашай чырванню,
Прыдадуцца – у дваццаць другім.

Мыем рукі. Трымаем дыстанцыю,
Нас кароны не ўводзяць у зман,
Бо мы бачылі: на грамадзянскую
Нам хапае ўжо грамадзян.

Калі пойдзеш праз шторм,
не схіляй галавы
і не бойся ты цемры, сябрук!
Ведай: скончыцца шторм,
свежы неба блакіт
ахіне сваёй песняй жаўрук.

Ідзі праз вятры
да святла цераз нос,
не спыняй свайго сэрца, ідзі!
З надзеяй у душы
годна з мараю кроч –
Ты ніколі не будзеш адзін!

Ніколі не будзеш адзін.

восень рассыпáла птушкаў ноты
па сваёй празрыстай партытуры
ява й сны падзеленыя дротам
сонца нулявой тэмпературы

хтось у вырай адлятаў самотна
хтось у рай
камусь – усюды позна
восень рассыпáла птушкаў ноты
восень рассыпáла птушкаў гнёзды

і сарваўшы голас у міноры
птушкі мрояць сярод шэпту зычных
як вясна стракатым пераборам
па дратах запусціць электрычнасць