Сцяў мароз лугі, палеткі.
Снег завеі рассцілаюць.
Але ёсць такія кветкі,
Што і ўзімку расцвітаюць.

Кветка шчырага сяброўства –
Калі сцюжаю зацятай
Зазірнеш з ласункам простым
На гамонку пад гарбату.

Цемра. Замець не сціхае.
А любові цёплай краска
За сямейны стол збірае
Маму, тату, дзетак разам.

З кветак чуласці і ласкі,
Добрых спраў і мараў светлых
Грэюць самым змрочным часам
Шчасця сціплыя букеты.

У мароз з лістом ад таты
снежны кот бяжыць дахаты.
Плошчу, парк і плот высокі
ён мінае за тры скокі.

Я сказаў яму на вушка
для сыночка і дачушкі
прывітанне перадаць,
сон святочны паказаць.

На падворку папаўненне –
запар тры дні нараджэння.
Пі-пі-пі-пі, ціў-ціў-ціў,
Меўся ж быць яшчэ адзін!
Папікаюць кураняткі:
– Штось забавіўся ты, братка.
Каб у яйку не нудзіцца,
вылупляйся весяліцца!
Час ужо тваёй хаціне
стацца хрумсткім шкарлупіннем!
Ды на гэта птушанё
мае гледзішча сваё:
– Той апошні пасмяецца,
хто з жылплошчай застанецца!
Тут утульна, ціха, чыста –
рай індывідуаліста!
Хоць кампактна, – ды практычна,
Модна, мінімалістычна!
Суха, цёпла, а яшчэ
не прадзьме й не напячэ!
Так прамоўца распаліўся,
аж ускочыў, пакруціўся,
грудку выпяў, лапку ўбок,
чуб угору і тут… Шпок!
…Падзяўбалі за паўхвілі
куры рэшткі той “цвярдыні”.
Часам лёсіць у жыцці
страціць штось, каб больш знайсці.

Праца ёсць у мамы з татам,
Хочацца і мышанятам!
Да чаго ляжыць душа,
Трэба вызначыць спярша.
Не марудзячы ні хвілі,
Мышкі бізнэс свой адкрылі.
Ёсць шуфляды, шафы, лаўкі –
Будзем службаю дастаўкі!
І хвастатыя курʼеры
Прыступілі да карʼеры,
Стос акрайцаў, мех зярнят –
Атрымаўся з норкі склад!
Заказалі сабе самі
Хлебу з маслам і салямі.
Ды аблізваецца кот
На той смачны бутэрброд!
У дастаўцы вельмі важна
Быць адважна-незаўважным:
Фʼюць, шусь, блісь – і стол пусты.
Шчэ й паторгалі вусы!
І раней, чым кот зароў,
Мышкі ўжо ўцяклі дамоў.
Скокі, жарты, смех: “Дай пяць!
Будзем шмат яшчэ гуляць –
У дызайнераў, таксістаў,
Праграмістаў, журналістаў,
Лекараў, вартаўнікоў
І метрабудаўнікоў!
Бо бясконца весела
Выбіраць прафесію!”

Змрокам незгасальнага святла,
Аддаленнем адчування волі,
Абяцаннем рання без спатолі
На Вялікдзень снілася турма.

Цёплы вецер дарогі высушыў
І паклікаў у далеч вырушыць.
Затрашчалі ў зялёных шатах
Абазнаных турыстаў чаты.
Выхваляюцца лебедзь з качарам,
Як у выраі парыбачылі,
І расказваюць качкі курам
Пра распродажы і шоп-туры.
Размаўляюць шпакі з сініцамі
Пра круізы паміж сталіцамі.
Пракаўтнуўшы хот-фрог балотны,
Рэкламуюць буслы курорты.
Чаплі ж не прамінуць аказіі
Папляткарыць пра спа ў аазісах.
А стары трэвел-блогер грак
Стыміць з глогу якісь лайфхак.
У вяснушках вясна-вандроўніца
На сігвэі па небе коціцца…

Казкі дзяцінства ўплялі
Дзівы ў шляхі дарослыя,
Каб нам з табой на зямлі
Не размінуцца лёсамі.
Шчасця хай тчэцца кілім,
Зоркі ў далоні падаюць!
Цудам у сэрцы маім
Ты, мая кветка-папараць!

Пад касмічны парасон
У пясчынкі зорак
Спаць кладзецца сонны сон,
Павітаўшы золак.
Хіба сон таксама спіць?
Як такое можа быць?
Сон адведаў шмат планет,
Паблукаў у часе,
Праляцеў наскрозь сусвет
Мараў і фантазій.
Дзе ў аблоках хаткі, дзе
Дождж упоперак ідзе,
Рыбы размаўляюць
І ўсю ноч катаюць
Задаволеных дзяцей
У паветры і ў вадзе.
Ну а ўдзень – абдымкі, смех,
Ладкі, падарункі,
Гульні, песні, госці, снег,
Кніжкі і малюнкі.
Столькі нарабілася,
Што і сну не снілася!

Аканіцы заміраточылі
Пад напорам прыліву рання,
Кожнай кропляй грыміць праточанай
Незакончанае трыванне.
Дол калодзежны рэзкім росчыркам
Перакрэсліць шпакоў вяртанне.
Крыку калівам, пстрыкам пошчаку –
Незакончанае трыванне.
Дражніць мур уяўленнем далечы.
Цень-пацук шэры хвост хавае.
Трызніць прышласцю, дасынаючы,
Незакончанае трыванне.