Наган бязьлітасна ўзьняты,

Раптоўны спалах, стрэлу гук.

Твае сыны прырэчаны да страты,

Ляжаць у зямлі, нібы каменьняў брук.

На пакаяньня чын яны чакаюць

Нашчадкаў ідэйных тых, хто страляў.

Твае сыны без супакою спачываюць,

Бо іх у тую ноч ніхто не адпяваў.

У безназоўных іх магілах

Сьпяць ненароджаныя пакаленьні,

Паэзіі няісны скарб на белых крылах.

Душы народнае спадзевы і маленьні.

Жыцьцё задзьмуўшы яркі зьніч,

Ня здолела згасіць чырвоная навала

Вашай душы ахвярны кліч,

Што ў сэрцы полымем гарыць трывала!

(канец 2022)

Пабыць у цішы сам насам з вамі
Пад шатамі дрэваў пад гоман пчалы,
Мядовага саду наталіцца дарамі
Хаця б на імгненьне палёту стралы.

П’янюткі водар адчуць першацьвету
І клёкат буслоў удалечыні.
Даруйце мне гэтую простую мэту
І гушканьне мрояў у вышыні.

У бязьмежнай прасторы й вечнасьці часу
Нараджаюся там, дзе Котра бруіць.
Дзе Гедыміна бурштын прахалоднага квасу
Наталяе смагу й прымушае жыць!

Дзе Лагодная Рыча пошумам хваляў
Распускае ў гарлачыках цэлы Сусьвет.
Дзе грыбы-лясуны шчыруюць на балях
а лебедзі-грацыі таньчаць балет.

Нараджаюся там, дзе Нёман віруе
І ў водах бурхлівых амывае вякі.
На зямлі сьвятой, дзе Бог нам даруе
Дае бласлаўленьне зь нябеснай рукі

Адолеў Ён сьмерць Уваскрасеньнем,
Дзьве тысячы год абнаўляючы сьвет.
Даруючы ўсім нам радасьць збавеньня,
Дарогі Крыжовай сьвяты Запавет.

Перамогі шчырая радасьць пануе,
Сьвятла й дабра над цемрай і злом,
Тварэньня акт нашу веру мацуе,
Запальвае душы нябесным сяйвом.

Хрыстос уваскрос і Беларусь уваскрэсьне
Пад сьцягам Ягоным сьвятым і спрадвечным
Мы славім Яго вагнём нашых песьняў
Жывы Ён – і мы будзем жыць вечна!

Спадаюць шаты тугі й адчаю,
Калі ў кратах аксамітнага неба
Пяшчотным сьвятлом забытага раю
Шчыруе вячыстая зорка Венэра

Віток чарговы вакол Сонца,
У бездані ляцім мы крыжаной.
Палёт трывае наш бясконца,
За кожнай сочым навіной.

Жыцьцё твае – толькі імгненьне,
Як росная кропля  што люструе Сусьвет.
Заяскравяць першыя Сонца праменьні –
Зьнікне яе нават водбліску сьлед.

Спынісь таму, пыхлівы чалавеча,
Адкінь ману, сон розуму й хцівасьць,
Драпежніка шал і раўкладу пустэчу,
Гавань і скрэпы і прагу нажывы.

Жыві, кахай, будзь кропляй збавеннай,
Госпада нашага шануй Запавет.
Бо заяскравяць першыя Сонца праменьні –
Зьнікне яе нават водбліску сьлед.

(напісаў 16.03’24)

Птушкаю вольнай узьляцець у нябёсы,
Ветру й сонцу раскінуць крыло.
У сад спавіты досьвіткам росным,
Вярнуцца, застацца, укленчыць бацьком

Бруіць жыцьцём паветра аднаўленьня
Гаючым водарам брыняе вольны дух
Суквецьцем радасьці, любові і натхненьня,
Даўно ўжо пара здымаць зімы кажух!

Вадою дняпроўскую ласкава спатолены,
Праношуся сокалам над драпежнай навалаю.
Крылом расьсякую хмары зьняволеньня
Атожылкаў змроку зграі зухвалае.

Праз пякельны, бурхлівы куродым Патопу
Касінерскай вечнай адвагай узьнесены.
Вольным ветрам хэрсонскага стэпу
Я лячу да цябе зь пераможнаю песьняй!

З Волі Гасподняй сустрэнуцца сэрцы
Звышновай выбухне цуд уз’яднаньня.
Мы ўвойдзем з табою ў нябесныя дзьверцы
Да вечнага шчасьця ў нашым Каханьні!

Успалымлёны веліччу славы Яго
З пракаветнага сну, з прадоньня часоў,
Між цемрай і безданьню, з духу Пагоні
З далягляду падзей, дзе гартуецца кроў.

Праз прастору й час і бясконцасьць Сусьвету,
Праз водбліск Слова ў люстры нябёс,
Паміраў, аднаўляўся, шукаючы дзе ты,
У дыханьні зораў нараджаўся наш лёс.

Праз крыгу й вагонь я йшоў да цябе,
З воляй рашучай, сьцятай у сталь.
Па сьмерці лязу з жартоўных усьмехам
Выцяў з душы шкадаваньне й жаль.

З баявой, бугуртнай прагай дзіўнай
Я йшоў да цябе, не зважаў на пакуты,
Празь Сінія Воды, Ґрунвальд, Крапіўну,
Праз Канатоп, Вільню, Слуцак і Круты.

Я йду да цябе свабодны душою –
Кайданы рабства не трымаюць мяне.
Паўстаю над жалобай, смуткам, тугою,
Сантымэнтаў раскоша згасла ў вайне

З простакутніка суму гляджу ў нябёсы,
Спадзевам, надзеяй сэрца гарыць.
Зьнікаюць у полымі здранцьвеньня пакосы,
Прагу свабоду нельга скарыць!

Як немажліва нарадзіцца зноў,
Спыніць раптоўна часу бег.
Вярнуць назад нішчымнасьць слоў
У паветры горным запаволіць рэха.

Бо толькі зь ёю здабудзеш спакой,
Бо толькі зь ёю душа баліць.
Чалавек безь яе – мёртвы душой.
Прагу да волі няможна скарыць!

Узносяцца душы з прывіднага сьвету,
Свой вагонь палымяны яны зьбераглі.
Празь непакору трывала імчэлі да мэты.
Сьвятлом запаліць нашчадкаў змаглі.

На забыцьцё й здраньцьвеньне навечна засуджаны,
На волю, спавітую страхам, пакорай,
Вяртаюцца з выраю ў край свой абуджаны
Чароды нязломных, узьнесеных зорамі.

Дратуюць тынк упарта рукі,
Бель выцінаючы з зацьвілых муроў.
Пад шкельцам сьцятым нараджаюцца знакі,
Зь якіх паўстае Крыж Веры сьвятой.

Вечар Вігіліі яго асьвяціў
У прыцемку змрочным цэлі пакутнай.
Мейсца цярпеньня Крыж усьвятліў,
На кельлю пакаяньняў скрутных.

У малітоўным калядным узьнясеньні
Я Госпада слаўлю Хрыста.
Душы маёй найшчырыя маленьні
Пад усьвячэньнем ахвярнага Крыжа.

Спазіраючы на яго безупынна,
На касьцечках чытаю вяровіцу.
Паўстае, зіхаціць вокамгненна
Вобраз Госпада нашага Збаўцы.

Калядных містэрыяў сапраўдную веліч
Ты дорыш у кельлі манаскай маёй
Ты адчуеш клапатліва прагны мой покліч,
Ґартуеш мяне ў любові Тваёй.