Глядзеў сягоння я навіны,
Няўжо народ у нас наіўны?!
Прыехаў “сам” у Оршу… Побач –
Стаіць міжволі поўны рогач!
Такі во цырк ужо кожны дзень
Глядзіць народ на драбядзень
Няўжо гатовы “есці” далей
Усю лухту, што ідзе “хваляй”?
А мо так трэба? Ці ўсе дурні…
Дык пасадзіце нас не ў турмы!
А ў дурдом, там такіх болей.
Ну… тых, каго пабачыў уволлю.
Па СТВ, БТ, Расеі
Пакуль сяжу тут і “балдзею”
За што нам гэтая нягода?
Калі ўжо будзе нам лагода?
Час усё ідзе, ён у палацы.
А дзе мы ўсе? А мы ў срацы!
І будзем доўга там, мы, мабыць.
Бо перспектыва гэтка вабіць.
Каго? Ябацьку, “кольку”, хлопца,
Што са шчытом стаіць бясконца.
Каго яшчэ? Міністра, бабку,
Што зашывае латкай латку
Біятланістку, мэра, “саладуху”,
Ад “песень” іх салодка вуху.
Усіх, чыё гарэзнае сумленне
Пакінула не на імгненне
А што да большасці астатніх?
Дык лепей ім сядзець па хатах.
Баяцца – віруса, што прэ навокал
Вы пра кавід? Аб сінявокай…
Чым скончыцца? Вядома мне –
Мы так і будзем жыць “у гаўне”
Пакуль сядзіць унутры “рабок”
Пакуль крэдыт, “зряплата” і савок.
Ці будзе лепей? Ну вядома!
І мы ўсе вернемся дадому!
Таму што праўда і сумленне
Сядзяць у нас не на імгненне!

Дети растут, родные страдают
А я тут сижу и немного гадаю:
Что там казахи? Когда референдум?
Совсем непонятно, зачем это мне.

Кто-то уехал, кто-то заткнулся
Кто-то сидит, кто-то прогнулся
Тот год, двадцатый, прошелся по всем
Но большинство смирилось со всем.

Жизнь возвратилась в привычное русло
Стало чуть хуже и, может быть, грустно
Но в целом — нормально и, вроде, терпимо
А для „сидящих“ — года летят мимо.

С днём рождения, ангелочек!
Мой любимый ты сыночек!
Что же пожелать тебе?
Никогда не быть беде!
Улыбайся ты всегда,
Будь здоров! И никогда —
не ворчи, и не грусти,
Будет больше в жизни радости!
Расти смелым, умным, сильным,
Будь для девочек красивым!
Люби сам и будь любимым —
мамой, папой, Тимофеем.
Не дерись со старшим братом,
А еще ты будь богатым!
Радуй нас ты и себя,
Ну, а я — люблю тебя!

24.10.2021г.

(верш напісаны да народзінаў малодшага сына)