Uladzislau Sávin nasceu em 18 de agosto de 1978. Ele trabalhava como produtor e empreendedor. Na primavera de 2020, ele se juntou ao grupo do pré-candidato à presidência Viktar Babaryka. Após as eleições presidenciais de 2020, ele participou das manifestações em Minsk.
Uladzislau Sávin foi detido por motivos políticos em abril de 2021. Posteriormente, foi condenado a OITO anos de prisão em regime de alta segurança.
Encontre o endereço atual de Uladzislau em sua PÁGINA PESSOAL no site do Centro de Direitos Humanos "Viasná". Você pode ENVIAR UMA CARTA ou um cartão postal online para apoiá-lo.
Na língua e nos versos, em pessoas iluminadas nos lugares escuros, – Belarus Vive.
Уладзіслаў Савін нарадзіўся 18 жніўня 1978 г. Займаўся прадусаваннем і прадпрымальніцтвам. Вясной 2020 г. увайшоў у ініцыятыўную групу Віктара Бабарыкі. Пасля прэзідэнцкіх выбараў 2020 г. прымаў удзел у акцыях пратэсту ў Мінску.
Уладзіслаў Савін быў затрыманы па палітычных матывах у красавіку 2021 г. Пазней яму прысудзілі пакаранне ў памеры 8 гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму.
АКТУАЛЬНЫ АДРАС УЛАДЗІСЛАВА МОЖНА ЗНАЙСЦІ НА ЯГО АСАБІСТАЙ СТАРОНЦЫ НА САЙЦЕ ПЦ «ВЯСНА». АДТУЛЬ ЖА ПРАЗ АДПАВЕДНУЮ СПАСЫЛКУ МОЖНА ДАСЛАЦЬ ПАЛІТЗНЯВОЛЕНАМУ ПАШТОЎКУ.
Вышыванка — выжыванка…
Нібы сцяг мой /у крыві/.
Адыйшла ў бок маланка;
Толькі ж мне не адыйсці…
Узмаліўшысь, згінуў лённік.
Скрозь маланкавы пажар —
Бел-чырвона-белы коннік
На / з-пад / ворага імчаў.
Вось і час мой, Божа — Езус…
Вораг стрэльнуў. Сее жах!
Бачыш — Лёс адступ адрэзаў!
Ён жа ноч спыніў. У вачах:
Сын — Іван. Дачка — Іванка…
Як той лён. Я ўзмалюсь
/За іх лёс/. І згіну — лён як,
У барацьбе за Беларусь…
Стряхнув пепел у ног или под ноги
Затушил я свечу сигаретную
Жизни вдоволь — завершил свои подвиги,
Поперек — съел плоды все запретные.
Все, что близко, как будто утрачено.
Отдалённое — кажется небылью.
Поджигай!
Мою жизнь
Не заплачу я…
Пепелом станет — считай — ее не было…
Когда – нибудь услышишь ты – «Прости…»
За сон тревожный/ ночи половинность/.
За выдержку.
За вынужденность сильной казаться.
За порыв спасти пернатого, – с ранением крыла,
Упавшего в каменоломни Ада;
Распоротого в ночь Добра и Зла
Ядром, отлитым Ангелами Града небесного.
Прошу – не покидай…
Прирученного Демона / тобой же /;
Пусть – однокрылый. И не вечен больше.
В нем тот же взгляд, –
С претензией на Рай…
Сильное чувство точно сигнал,
сыгранный новыми нотами
/ Голосом горна /. Я и не знал –
Какими мы стали гордыми.
Доблесть очнулась/ будто на зов/,
Шедших тогда/ тоже маршами/ –
Поясом / слуцким / поверх городов;
Листьями/ рано опавшими/.
Павшие рано…
И здесь. И тогда…
Слились в парадную толщу мы.
Это/ любимая/ тоже судьба –
Частью чего-то стать большего…
Смотря в глазок тюремных «тормозов»,
Но не снаружи выдымленных камер.
А изнутри – на глаз, который замер –
Над камерностью вех моих и снов.
Я проживаю день, топча ногами тени
Затертых нар, закованных в бетон.
К отсиженному дню, плюсуя новый день и,
Свой день сверхновый сдвинув на потом.
Мне думается – те сейчас слабы,
Кто посчитал, что я слабее стану.
Цветаевой Марине если бы
Я мог сказать, как трепетно читаю ее стихи…
И слышу свет дневной
И вижу звук, входящий через стену кирпичную.
Мне ставшую заменой
Реальности, в которой я другой.
Где выходя за рамки сверхусилий, –
Не зеком, срок мотающим не свой,
Я повторял: как мало в мире сильных –
Себя вести готовых за собой…
У мове і ў вершах, у светлых людзях, што ў цёмных месцах, – Беларусь Жыве.
“ВЕРШЫ З-ЗА КРАТАЎ — СУМЕСНЫ ПРАЕКТ “ВОЛЬНЫХ ПАШТОВАК” І НАРОДНАЙ АМБАСАДЫ БЕЛАРУСІ Ў БРАЗЫЛІІ”