Uladzislau
Sávin

Uladzislau Sávin nasceu em 18 de agosto de 1978. Ele trabalhava como produtor e empreendedor. Na primavera de 2020, ele se juntou ao grupo do pré-candidato à presidência Viktar Babaryka. Após as eleições presidenciais de 2020, ele participou das manifestações em Minsk.

Uladzislau Sávin foi detido por motivos políticos em abril de 2021. Posteriormente, foi condenado a OITO anos de prisão em regime de alta segurança.

Encontre o endereço atual de Uladzislau em sua PÁGINA PESSOAL no site do Centro de Direitos Humanos "Viasná". Você pode  ENVIAR UMA CARTA  ou um cartão postal online para apoiá-lo.

Infelizmente, os poemas deste autor ainda não foram traduzidos para este idioma. Mas você pode nos ajudar!


Se você puder ajudar a traduzir os poemas das pessoas presas políticas de Belarus para o português ou outro idioma que você domina, entre em contato conosco por email ou Telegram.

Na língua e nos versos, em pessoas iluminadas nos lugares escuros, – Belarus Vive.

This is an empty menu. Please make sure your menu has items.
This is an empty menu. Please make sure your menu has items.

Уладзіслаў
Савін

Уладзіслаў Савін нарадзіўся 18 жніўня 1978 г. Займаўся прадусаваннем і прадпрымальніцтвам. Вясной 2020 г. увайшоў у ініцыятыўную групу Віктара Бабарыкі. Пасля прэзідэнцкіх выбараў 2020 г. прымаў удзел у акцыях пратэсту ў Мінску.

Уладзіслаў Савін быў затрыманы па палітычных матывах у красавіку 2021 г. Пазней яму прысудзілі пакаранне ў памеры 8 гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму.

АКТУАЛЬНЫ АДРАС УЛАДЗІСЛАВА МОЖНА ЗНАЙСЦІ НА ЯГО АСАБІСТАЙ СТАРОНЦЫ НА САЙЦЕ ПЦ «ВЯСНА». АДТУЛЬ ЖА ПРАЗ АДПАВЕДНУЮ СПАСЫЛКУ МОЖНА ДАСЛАЦЬ ПАЛІТЗНЯВОЛЕНАМУ ПАШТОЎКУ. 

Лён

Вышыванка — выжыванка…
Нібы сцяг мой /у крыві/.
Адыйшла ў бок маланка;
Толькі ж мне не адыйсці…
Узмаліўшысь, згінуў лённік.
Скрозь маланкавы пажар —
Бел-чырвона-белы коннік
На / з-пад / ворага імчаў.
Вось і час мой, Божа — Езус…
Вораг стрэльнуў. Сее жах!
Бачыш — Лёс адступ адрэзаў!
Ён жа ноч спыніў. У вачах:
Сын — Іван. Дачка — Іванка…
Як той лён. Я ўзмалюсь
/За іх лёс/. І згіну — лён як,
У барацьбе за Беларусь…

Пепел

Стряхнув пепел у ног или под ноги
Затушил я свечу сигаретную
Жизни вдоволь — завершил свои подвиги,
Поперек — съел плоды все запретные.
Все, что близко, как будто утрачено.
Отдалённое — кажется небылью.
Поджигай!
Мою жизнь
Не заплачу я…
Пепелом станет — считай — ее не было…

"Когда - нибудь услышишь ты - «Прости…»..."

Когда – нибудь услышишь ты – «Прости…»
За сон тревожный/ ночи половинность/.
За выдержку.
За вынужденность сильной казаться.
За порыв спасти пернатого, – с ранением крыла,
Упавшего в каменоломни Ада;
Распоротого в ночь Добра и Зла
Ядром, отлитым Ангелами Града небесного.
Прошу – не покидай…
Прирученного Демона / тобой же /;
Пусть – однокрылый. И не вечен больше.
В нем тот же взгляд, –
С претензией на Рай…

Листья

Сильное чувство точно сигнал,
сыгранный новыми нотами
/ Голосом горна /. Я и не знал –
Какими мы стали гордыми.
Доблесть очнулась/ будто на зов/,
Шедших тогда/ тоже маршами/ –
Поясом / слуцким / поверх городов;
Листьями/ рано опавшими/.
Павшие рано…
И здесь. И тогда…
Слились в парадную толщу мы.
Это/ любимая/ тоже судьба –
Частью чего-то стать большего…

"Смотря в глазок тюремных «тормозов»..."

Смотря в глазок тюремных «тормозов»,
Но не снаружи выдымленных камер.
А изнутри – на глаз, который замер –
Над камерностью вех моих и снов.
Я проживаю день, топча ногами тени
Затертых нар, закованных в бетон.
К отсиженному дню, плюсуя новый день и,
Свой день сверхновый сдвинув на потом.
Мне думается – те сейчас слабы,
Кто посчитал, что я слабее стану.
Цветаевой Марине если бы
Я мог сказать, как трепетно читаю ее стихи…
И слышу свет дневной
И вижу звук, входящий через стену кирпичную.
Мне ставшую заменой
Реальности, в которой я другой.
Где выходя за рамки сверхусилий, –
Не зеком, срок мотающим не свой,
Я повторял: как мало в мире сильных –
Себя вести готовых за собой…

У мове і ў вершах, у светлых людзях, што ў цёмных месцах, – Беларусь Жыве.