Скрозь шэры вэлюм сівага туману,
Праз веліч старажытных гушчароў ,
Ласкавым рэхам л’ецца голас продкаў
– І сэрца чуе, памятае кроў.

А верхавіны дрэў кранаюць лісцям зоры,
Мядзведжай поўсцю сцеліцца імшар.
І хтосці таямнічы, незнаёмы,
Мяне вядзе ў казачны абшар.

Там лесавік распавядае аб мінулым:
Пра волатаў і пра русалчын смех,
Пра цмокаў, што валодалі паветрам,
Пра тое, як з’явіўся чалавек

Мне ваўкалак спявае пра журбу – самоту,
Пра сумны лёс і пра нядбайны час
А я яго шалёна так кахаю –
Бо момант гэты створаны для нас

Мацнее вогнішча сярод блакітнай хвоі,
Бурштынам ззяюць вочы пугача
Чароўны дотык аксамітнай ночы,
Ласкавых сноў хвіліны забыцця.